Titówka

Titówka ma wielkie, baryłkowate owoce, koloru żółtego z ciemno-czerwonym zabarwieniem, na skórce często pojawiają się gęste purpurowe smużki. Z wyglądu przypomina nieco aporta, jednak kształtem i smakiem owocu oraz budową drzewa bardzo różni się od niego. Mięsiwo ma jędrne, kruche, soczyste, słodko-kwaskowate, dosyć smaczne. Dojrzewanie rozpoczyna się u nas przy końcu września i trwa nieraz do listopada. Przewozy nawet dosyć odległe wytrzymuje bardzo dobrze.

Drzewo na grunt jest niewybredne, udaje się nawet dobrze na ziemiach suchszych, piaszczystych. Rośnie bardzo silnie, koronę tworzy zwykle stożkowatą o rozgałęzieniu silnym i mocnym, dosyć rzadkim. Owoce osadzone są prawie zawsze bezpośrednio na grubszych gałęziach. W młodości należy tę odmianę krótko przycinać i rzadko rozmieszczać gałęzie na pniu oraz zawsze usuwać najwyższy pęd w koronie, znajdujący się obok przewodnika głównego. Pędy rosnące zazwyczaj bardzo silnie przy samym przewodniku, tworzą w przyszłości zbyt silne konary, które swoim ciężarem łatwo oddzierają się od pnia. Rodzi wcześnie i obficie, z tego powodu jest o wiele lepsza niż aporty. Aby otrzymywać dorodne owoce corocznie wymaga dobrego nawożenia. Na suszę i mrozy zupełnie wytrzymała. Od grzybków praktycznie nie cierpi wcale.

Ze względu, że w młodości titówka bardzo silnie i prosto rośnie, na mrozy i susze jest kompletnie niewytrzymała, udaje się znakomicie na każdej ziemi, nawet suchej piaszczystej, chorobie raka wyjątkowo nie podlega. Może wybornie być użyta na podkładkę do podwójnego szczepienia na silniejszy pień dla odmian słabo rosnących, jak na przykład glogierówka, reneta ananasowa itp.